Dagstuk | Maandag 24 November 2025

Johannes 1:1–5
“In die begin was die Woord daar, en die Woord was by God, en die Woord was self God. Hy was reeds in die begin by God. Alles het deur Hom tot stand gekom: ja, nie ’n enkele ding wat bestaan, het sonder Hom tot stand gekom nie. In Hom was daar lewe, en dié lewe was die lig vir die mense. Die lig skyn in die duisternis, en die duisternis kon dit nie uitdoof nie.”

Oor ’n week begin ons weer die Adventstyd – die tyd van wag en verwagting, van die uitkyk na die Lig van die wêreld waarvan Johannes getuig. Maar ek dink dit is net so maklik om in hierdie tyd te vergeet dat Advent ook ’n ander kant het. Dis nie net ’n soeke na Lig nie; dit is ook ’n eerlike erkenning van donkerte.

Ek vermoed baie van ons ken hierdie donker ruimtes: tye van diep twyfel of ’n moegheid wat ons lam lê; tye wanneer alles om ons én binne ons swaar en donker voel. Soms is dit ons eie keuses wat ons daarheen lei. Ander kere beland ons in ’n donker plek, en iewers diep binne ons weet ons dat ons veronderstel is om daar te wees – om te wag totdat ons kan sien wat gesien moet word, totdat ons kan leer wat geleer moet word.

Ek glo dat juis dáár, in die donkerte, ons ’n ander gestalte van God leer ken: ’n God wat ons op ’n besondere, sagte manier vashou en versorg – op maniere wat ons nie altyd in die helder lig raaksien nie. En eers wanneer ons later terugkyk, besef ons: God wás daar, selfs toe alles donker gevoel het. Hy het ons nie verlaat nie. Soos die digter van Psalm 23 skryf: “Al gaan ek deur donker dieptes, sal ek geen gevaar vrees nie, want U is by my.”

Mag ons in hierdie Adventstyd eerlik wees oor die donkerte wat ons soms omring – en vasgryp aan die diep troos dat God ons ook dáár nie los nie.